De hele coronasituatie heeft een grote impact op ons leven. We blijven zoveel mogelijk in en rond ons huis, we kunnen niet meer afspreken met familie en vrienden, het verenigingsleven valt stil en we werken tijdelijk niet of zoveel mogelijk van thuis uit. En voor de ouders van schoolgaande kinderen komt daar nog bij dat we ineens onze kinderen moeten begeleiden bij hun schoolwerk.
Ik zeg heel bewust "begeleiden bij hun schoolwerk" want we nemen niet de rol van juf of meester over, dat is nog iets helemaal anders. Ik stond niet te juichen bij het idee van wekenlang geen school, maar ik zag ook opportuniteiten in deze situatie. Ik kreeg namelijk de kans om mijn kind van dichtbij te observeren tijdens het maken van schoolwerk en dat was enorm boeiend.
De werkbundels met herhalingsstof zijn hier erg vergelijkbaar met het dagelijkse huiswerk en ook de manier waarop Giel hiermee aan de slag ging was zeer gelijkend. Het starten aan een herhalingsoefening gaat gepaard met gezucht, zoeken naar de juiste pen en stoel, toch nog eens eerst naar de wc en daarna nog even drinken. Uitstelgedrag dus. Eens bezig wordt hij nog steeds snel afgeleid en dit kan leiden tot dagdromen maar ook tot uitgesproken irritaties omdat alles hem stoort. Uiteindelijk duurt het maken van een werkblad veel langer dan nodig en is het werk zelf slordig. Als hij klaar is vindt Giel dat hij enorm hard gezwoegd heeft en een stevige pauze verdiend heeft.
Als ik het hierover heb met Giel, zegt hij in eerste instantie dat de huistaken te moeilijk zijn. Als ik dan vraag of hij meer oefening nodig heeft, geeft hij al snel toe dat de oefeningen zelf niet moeilijk zijn, maar dat het moeilijk is zich te concentreren op de taak omdat het zo saai is. Ik spreek met hem af om de volgende dag slechts een klein stukje van een werkblad te maken. Als hij dit vlot, netjes en met goed resultaat maakt, hoeft hij de rest niet meer te maken. En ja hoor, de volgende dag gingen de vergelijkbare oefeningen stukken beter.
Met het schrappen van herhalingsstof komt er natuurlijk tijd vrij voor andere dingen. Giel mag zelf een thema kiezen waar we een tijdje rond werken. In de eerste week was dat de prehistorie, de weken erna koos hij het lichaam als thema. Behalve het inhoudelijk invullen van dit thema heb ik ook taal en rekenen geïntegreerd in het thema. Vraagstukken die hem meer leerden over een thema dat hem interesseert worden met plezier opgelost. En tafels oefenen om te weten te komen hoe een deel van het skelet heet blijft tafels oefenen, maar leidt tenminste nog tot iets.
Als Giel met zijn thema of uitdagende oefeningen bezig is zie ik momenten van opperste concentratie. Zijn blik ligt vast op het werk voor hem, de wereld rond hem bestaat niet en als die wereld toch te hard stoort, dan krijgen we enkel een geïrriteerde "ssstt" of neemt hij zijn hoofdtelefoon. Ook wiebelt hij opvallend minder, terwijl hij op andere momenten geen moment stil lijkt te zitten en ook voortdurend prutst.
Momenten van opperste concentratie dus en ik wil "momenten" benadrukken, want we zijn er nog niet. Giel is nog heel onzeker en kiest nog graag voor de gemakkelijke weg. "Ik kan dat niet!" en "Dit is veel te moeilijk!" hoor ik dus ook nog meer dan genoeg. Het gebeurt nog te weinig dat Giel uit zijn comfortzone moet komen en als dat dan toch gebeurt, is dat best beangstigend voor hem en wil hij vluchten. Op zo'n momenten moet ik er dus zijn, hem aanmoedigen om door te zetten, hem te herinneren dat dit echt leren is. En als dat dan lukt, dan ben ik trots op hem, trots dat hij durft kiezen om te groeien.
Hoe gaan jullie kinderen om met huiswerk en herhalingsoefeningen? Hebben ze het moeilijk nu er geen school is of valt dat eigenlijk heel erg mee?
Reactie plaatsen
Reacties